بررسی دلایل رادیوتراپی در بیماران مبتلا به سرطان دهانه رحم

مقدمه: سرطان مهاجم دهانه رحم یک سرطان قابل پیشگیری است. با این وجود مرگ و میر ناشی از آن در کشور ایران 50% می باشد. بایستی در انتخاب نوع درمان اولیه (جراحی یا رادیوتراپی) دقت زیادی به کار رود تا حتی الامکان از نیاز به انجام رادیوتراپی پس از جراحی، که عوارض بیماری زایی فراوانی دارد، اجتناب شود. در این مطالعه علت انجام رادیوتراپی پس از جراحی و همچنین اشکالات سیر درمان که منجر به تحمیل روش ترکیبی به بیمار شده است، مشخص شده و پیشنهاداتی برای همکاران محترم جراح، آسیب شناس و متخصص رادیوتراپی ارائه شده است روش کار: این مطالعه توصیفی تحلیلی بر روی تمامی بیماران مبتلا به سرطان دهانه رحم که در فاصله زمانی سال های 1377 تا 1387 به کلینیک تومور بیمارستان های قائم (عج) و امید شهر مشهد مراجعه کرده بودند و پس از عمل جراحی هیسترکتومی، رادیوتراپی شده بودند، انجام شد. 93 پرونده انتخاب شد و از نظر وضعیت بیمار در اولین مراجعه (بالینی- آسیب شناسی) و پیگیری پس از رادیوتراپی و وقوع عود یا مرگ، مطالعه شد. میزان بقاء با استفاده از روش کاپلان- مایر بررسی شد. برای مقایسه متغیرها از روش کای اسکوئر و مدل خطی عمومی استفاده شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: 28 بیمار تحت هیسترکتومی رادیکال، 55 بیمار هیسترکتومی ساده و 10 بیمار تحت هیسترکتومی سوپراسرویکال قرارگرفته بودند. بقای 3 و 5 ساله بدون بیماری به ترتیب 1/57% و 8/52% و بقای کلی 3 و 5 ساله به ترتیب 2/76 و 67 درصد بود. میزان خطا در سیر درمان و انجام رادیوتراپی بعد از هیسترکتومی در 64 بیمار به علت خطاهای جراحی، در 23 بیمار به علت خطاهای آسیب شناسی، در 6 بیمار به دلیل خطاهای متخصص رادیوتراپی و در 8 مورد به علت خطا در مراجعه بیماران بود. نتیجه گیری: پی گیری مناسب قبل از اقدام هیسترکتومی در کانسر سرویکس و دقت لازم جهت اقدام به درمان بعد از جراحی باعث بهبود سیر درمان بیماران مبتلا به سرطان دهانه رحم می شود. اکثر موارد اشعه درمانی بعد از هیسترکتومی، به دلیل جراحی ناکافی (نامناسب) انجام شده است. لذا در صورت نیاز به انجام هیسترکتومی به هر دلیل، باید بر اساس معاینه و جواب سلول شناسی از سلامت دهانه رحم بیمار اطمینان کافی داشت.